Τετάρτη 12 Αυγούστου 2020

Μια μοναδική αγάπη - ΘΕΑΓΕΝΗΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ

 Η εισαγωγή μου στην Ιωάννα Μπουκουβάλα Αναγνώστου ξεκινά με αυτό το βιβλίο. Βρήκα άλλα δύο στη βιβλιοθήκη μου στην πίσω σειρά, οπότε υποθέτω ότι είναι δώρο από κάποιον μαθητή μου. Πραγματικά δεν θυμάμαι αλλά υποθέτω από τη Χ.Π. καθώς είναι εκδόσεις Άγκυρα.

Από το οπισθόφυλλο:

Μια πολύ δυνατή ιστορία αγάπης αφηγείται σε τούτο το βιβλίο η σπουδαία Ι.Μπουκουβάλα-Αναγνώστου, μεταφέροντάς μας, για μια ακόμη φορά, στα τόσο γνώριμα - γι'αυτήν- μονοπάτια της αρχαιότητας. Μέσα σ'ένα άψογα στημένο σκηνικό, οι δυο πρωταγωνιστές, ο Θεαγένης και η Χαρίκλεια, ξεπερνούν κάθε λογής δυσκολίες για να φτάσουν στη στιγμή όπου θεοί και άνθρωποι θα ευλογήσουν τον έρωτά τους. Και όπως πάντα, σε όλα τα βιβλία της μεγάλης συγγραφέως μας, στο περιθώριο της ιστορίας κινούνται ιστορικά και μυθικά πρόσωπα, ξετυλίγονται όμορφα πλασμένες διηγήσεις, ήθη και έθιμα και ολοζώντανοι διάλογοι, που μεταφέρουν τον αναγνώστη στο κλίμα της εποχής...

Αρκετά ασαφές, χωρίς να σου δίνει καθόλου το πλαίσιο της ιστορίας, δεν ήμουν σίγουρη τι θα ανακάλυπτα. Το γεγονός ότι θα ήταν μια ιστορία αγάπης με κέρδισε και το επέλεξα, καθώς μετά από την δίμηνη (τρίμηνη για εμένα)  καραντίνα, δεν είχα όρεξη να διαβάσω τίποτα άλλο - έστω με την υποψία σκοτεινού. Τελικά τελειώνοντας το βιβλίο, κέρδιζες παραπάνω ιστορίες αγάπης.

Σε πρώτη ανάγνωση, δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τη συγγραφέα σπουδαία, τόσο που το όνομά της ήταν τριπλός ρόλος στη σειρά "Κωνσταντίνου και Ελένης" (ποιος δεν θυμάται τα ξεφτέρια φοιτητές του Κατακουζινού Ιωάννου Μπουκουβάλα Αναγνώστου). Μου φάνηκε σαν καλοκαιρινό ανάγνωσμα παραλίας τύπου Love story. Όμως καθώς προχωρούσαν τα κεφάλαια βρήκα πολλά χαρίσματα της συγγραφέως, όπως ότι η δράση εξελίσσεται γρήγορα, χωρίς να πλατειάζει σε αχρείαστες περιγραφές. Η ωραία μείξη υπαρκτών και μυθικών και μυθοπλασματικών προσώπων προκαλούσε συνεχώς το ενδιαφέρον μου. Ακόμη και το γλωσσικό παιχνίδι με τα ονόματα των δύο πρωταγωνιστών ήταν πολύ έξυπνο.

Τελικά ένα σημείο από το βιβλίο νομίζω ότι εμπερικλύει τη βασική αλήθεια της τότε εποχής -δυστυχώς όμως ισχύει ακόμα και σήμερα σε πολλά επίπεδα. 

Μιλάει η Θίσβη, η μικρή δούλα στο σπίτι του Κνήμονα, όταν έχει πλέον ομολογήσει και η ίδια την αγάπη της για τον νεαρό αφέντη της.

"...έτσι είναι η αδικία του κόσμου. Οι μεγάλοι κι οι δυνατοί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Οι μικροί όμως και οι αδύνατοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Και ο πιο αγνός έρωτας είναι έγκλημα."


Υγ: το έργο αποτελεί διασκευή Ι.Αθηναίου που ήταν ψευδώνυμο της συγγραφέως από το αρχαίο ερωτικό περιπετειώδες μυθιστόρημα του Ηλιόδωρου.

Ηλιόδωρου Αιθιοπικά

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2020

Τα στενά παπούτσια

της Ζωρζ Σαρή

«Ο καθένας γράφει όχι για να σώσει τους άλλους, αλλά τελικά για να σωθεί ο ίδιος», εφ. Μεσημβρινή, 16 Σεπτεμβρίου 1980

Ίσως αυτός είναι ο λόγος που τα μυθιστορήματά της είναι βασισμένα στα βιώματά της και επειδή ακριβώς είναι πάνω στα βιώματά της η αλήθεια τους είναι τόσο μαγευτική. Σε συνεπαίρνει μαζί της στα παιδικά της χρόνια στη Βαγία του ΄35 και η νοσταλγία που αναδύεται από το συγκεκριμένο λογοτεχνικό έργο νομίζω ότι θυμίζει σε όποιον το διαβάσει - σε μεγάλη ηλικία- τα δικά του παιδικά καλοκαίρια.

Αυτό είναι ένα ακόμη διαμαντάκι που βρήκα στη παιδική βιβλιοθήκη του Ανδρέα, αμφιβάλλω αν το διάβασε ο ίδιος,ούτε και εγώ το είχα διαβάσει ως μικρή. Ως ενήλικη όμως το απόλαυσα πολύ. Θα ήθελα κι άλλο, μια συνέχεια της ιστορίας...

Τι συνέβη στους έφηβους Παναγιώτη και Ζωή;
Πώς φτάσαμε στον Παναγιώτη του σήμερα;

Από τα θετικά της ιστορίας, που ίσως δεν θα πρόσεχα ως παιδί είναι η αντιπαραβολή της κυρα-Λένης με την κυρία Έμμα. Αυτές οι δυο μητέρες που νοιάζονται και αγαπούν τα παιδιά τους με τόσο διαφορετικό τρόπο αναδεικνύουν και το ρόλο/θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή. Βεβαίως η κυρία Έμμα ήταν ξένη, Γαλλίδα, και της "επιτρεπόταν" η στάση που είχε όπως και οι Αθηναίες κόρες της ενώ η κυρα-Λένη έπρεπε να "κρατήσει" το σπίτι, το πένθος, τα παιδιά. Το ίδιο φυσικά και η μεγάλη κόρη, που ως ορφανή δεν έπρεπε να στολίζεται μέχρι για παντρευτεί.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Ο Παναγιώτης Χαλδαίος, ενήλικος πια, θυμάται ίσως το πιο αγαπημένο του καλοκαίρι στη Βαγία της Αίγινας το 1935, που υποδέχτηκε ακόμη μια φορά τη φίλη του Ζωή, μιας και η οικογένειά της, οι Αιβαλιώτες, παραθέριζαν στο σπίτι τους. Η Βαγία είναι ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι των 6 σπιτιών στην Αίγινα αλλά ολόκληρος ο κόσμος για αυτήν την παρέα. Πόσα αστεία, παιχνίδια αλλά και περιπέτειες χωράνε σε ένα καλοκαίρι;

Η σημείωση της δασκάλας:
Ευχάριστο ανάγνωσμα ακόμα και για μικρές τάξεις, (από Δ τάξη και μόνα τους). Επίσης έχει μια περιγραφή πως φτιάχνουν τους λουκουμάδες που μου θύμισε πολύ την ιστορία με τις τηγανήτες του Τραγοπόδη από το ανθολόγιο της Α - Β τάξης.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2020

Τα γενέθλια

της Ζωρζ Σαρή

Το βιβλίο το βρήκα τακτοποιώντας την παιδική βιβλιοθήκη του Ανδρέα, εξού και είναι πολυτονικό, εκδόσεις Κέδρος του 81. Ξεφυλλίζοντας το, συνειδητοποίησα ότι έχω διαβάσει ελάχιστα από τα κλασικά ελληνικά βιβλία παιδικής λογοτεχνίας.
Στα χρόνια που ήμουν εγώ παιδί, δεν θυμάμαι να μου έδιναν ελληνικά βιβλία. Συνήθως ξένους συγγραφείς μου χάριζαν. Θυμάμαι μέχρι τα δώδεκα να έχω διαβάσει Ντίκενς, Μπροντέ, Ώστεν, Ουγκώ, Βερν, Μαλό, Μικρές κυρίες, Όσα παίρνει ο άνεμος, Η καλύβα του μπαρμπα Θωμά, Πολυάννες και ένα σωρό άλλα.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Πρωταγωνίστρια η οκτάχρονη Άννα που ανυπομονεί να γιορτάσει τα γενέθλια της με τους αγαπημένους φίλους της και φυσικά τον υπέροχο νονό της. Ξημερώνει όμως η 21η Απριλίου του 1967 και ο κόσμος των ενηλίκων αναποδογυρίζει. Μαζί με αυτόν και ο κόσμος της Άννας και τα γενέθλιά της που ματαιώνονται. Με την Άννα ζούμε ιστορίες δικές της, των φίλων της και της κοινωνίας γύρω της μέχρι τα δεκαπέντε της χρόνια.

Όλα αναποδογύρισαν τα χρόνια της δικτατορίας και αυτό το "ανάποδα" σαν μοτίβο επανερχεται προς το τέλος του βιβλίου με αφορμή το νονό της Άννας σε μια σκηνή μέσα στην ΕΣΑ, που προσωπικά τη βρήκα πολύ δυνατή αλλά και όσο πρέπει απαλή για να περιγράψεις σε παιδιά τι σημαίνει βασανισμός.
Διαβάζοντας ως ενήλικη ένα βιβλίο για παιδιά δεν είμαι σίγουρη αν μικρότερη θα καταλάβαινα πόσο σπουδαίο είναι αυτό το βιβλίο. Από το θέμα του μέχρι και την πλοκή του. Ένα βιβλίο για εφήβους, που σίγουρα ξέρουν κάποια πράγματα παραπάνω για τα γεγονότα πριν το Πολυτεχνείο. Μου άρεσε πολύ.

Σημείωση δασκάλας: Οριακά για την Στ τάξη ανάγνωση. Σκηνές του θα μπορούσαν να παίξουν και για τη γιορτή του Πολυτεχνείου.

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2020

Εγώ ελπίζω να τη βολέψω

εξήντα εκθέσεις παιδιών Δημοτικού ανθολογημένες και φροντισμένες από το δάσκαλο Μαρτσέλο Ντ' 'Ορτα.

Ένα βιβλίο από τη σειρά "Οι συγγραφείς του κόσμου" από τις εκδόσεις "γνώση" που μου χάρισε η Πόπη, προφανώς επειδή της το θύμισαν οι ιστορίες των δικών μου μαθητών και τα διάφορα μαργαριτάρια που μου λένε. Τα μισά να κρατούσα από ό,τι έχω ακούσει τόσα χρόνια μέσα στην αίθουσα, βιβλία ολόκληρα θα είχα γράψει.

Γενικά ήταν ένα πολύ ευχάριστο βιβλίο, παρόλο που θα χρειαζόσουν να έχεις και κάποιες επεξηγήσεις για να καταλάβεις τι κρύβεται πίσω από αυτά που γράφουν οι μαθήτες του Όρτα. Αν απομονώσεις τις εκθέσεις από τον κοινωνικό περίγυρω της "μαφιόζικης" ιταλικής κουλτούρας και της φτώχιας πάνω στην οποία πατάει, δεν μπορείς να βρεις που είναι το αστείο και το τραγικό αυτών των εκθέσεων.

Γέλασα τόσο πολύ με την έκθεση "Περιγράψτε την αίθουσά μας" και πως τσακώνονται οι συνάδελφοι για να πάρουν την καλύτερη αίθουσα και πως αντιλαμβάνονται τα παιδιά ως μαλθακότητα την στάση του δασκάλου τους να μην καυγαδίσει και να δώσει προτεραιότητα στους πιο ηλικιωμένους συναδέλφους. Ίσως διότι μου θυμίζει και εμένα που δεν διεκδικώ τάξεις ή αίθουσες, διότι δεν έχουν αυτά για μένα σημασία. Ίσως όμως έχουν για τα παιδιά, ίσως θα ήθελαν να βλέπουν να διεκδικώ για εκείνα...
Food for thought, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.

Εντύπωση όμως μου έκανε πόσα κοινά στοιχεία μπορείς να βρεις και στην δική μας εκπαιδευτική καθημερινότητα και ας μην είμαστε στον ιταλικό νότο. Από την έκθεση "Περιγράψτε το σχολείο" δεν θα μείνω στις άθλιες εγκαταστάσεις αλλά σε κάτι που χτύπησε ένα ευαίσθητο σημείο μου. "Οι επιστάτες δεν κάνουνε τίποτα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο διευθυντής είναι ένας χαζό που δεν ξέρει να κάνει κουμάντο. Αυτός φοβάται τις μαμάδες, που είναι στρίγκλες και τους επιστάτες, που είναι όλοι εγκληματίες..." Η δυστυχία  του να δουλεύεις σε ένα σχολείο που κουμάντο δεν κάνουν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου - οι καθ'όλα αρμόδιοι και εκπαιδευμένοι για τη μόρφωση των παιδιών - αλλά "άλλοι". Στην Ιταλία είναι ο επιστάτης, στην Ελλάδα μπορεί να είναι ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, που χάρη σε μια μικρή μειοψηφία και την άπαθεια ή καλή πίστη των υπολοίπων, μπορεί να ανακατώσει ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα.
 Περασμένα...
ξεχασμένα όχι ακόμη!
Αν τα Ιταλάκια κατάφεραν και αποκωδικοποίησαν με αυτό τον τρόπο το διευθυντή τους, οι δικοί μου μαθητές τι να εισέπραξαν άραγε;

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019

Οι φύλακες της λίμνης

της Βασιλικής Διαμαντή

Από ό,τι κατάλαβα και ρώτησα την Ηλέκτρα, μοναδικό της κριτήριο για την επιλογή αυτού του βιβλίου που μου χάρισε ήταν το εξώφυλλο και ιδίως οι πεταλούδες. Πολύ ταιριαστό για την ηλικία της και μια πολύ συγκινητική λεπτομέρεια του έργου αφού φτάσεις στο τέλος του μυθιστορήματος.


Από την περιγραφή του εκδότη...

Οι άνθρωποι βρίσκονται εκεί που η Μοίρα θα ορίσει…

Δυο ζωές που δέθηκαν με την κόκκινη κλωστή της Μοίρας και ήταν θέμα χρόνου να συναντηθούν. «Η κλωστή μπορεί να τεντώνεται, να περιπλέκεται… μα δεν κόβεται ποτέ». Κι ο έρωτας έγινε η θρυαλλίδα για μια μεγάλη αποκάλυψη…
Δυο άγνωστοι άνθρωποι με το ίδιο όνομα, θύματα της Ιστορίας και του πολέμου, θα συναντηθούν στην κορυφή του Χαλεάκαλα, στο νησί Μάουι της Χαβάης, και θα ξεδιπλώσουν το κουβάρι της ζωής τους αναζητώντας το σημείο που τους ενώνει.
Ο ένας, γεννημένος στο Καλπάκι Ιωαννίνων, κυνήγησε το όνειρο με τέτοιο ζήλο που τον έφερε μέχρι τα πιο εξωτικά μέρη της Αμερικής.  Από την απόλυτη φτώχεια στη χλιδή, από τη μοναξιά της ξενιτιάς στον έρωτα, από την νοσταλγία της πατρίδας στην επιστροφή.
Ο άλλος, άγνωστο από πού… Χωρίς οικογένεια, γονείς, πατρίδα, αναμνήσεις. Λευκή σελίδα η ζωή του μέχρι την ημέρα της συνάντησης τους…
Όμως η Ιστορία έχει κρυφές σελίδες, όχι λευκές. Ξεδιπλώνουν μαζί τις σκοτεινές πτυχές, χρωματίζουν τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και γίνονται Φύλακες της Ιστορίας της Ηπείρου και της λίμνης της, ζωντανεύοντας  μνήμες, με μάρτυρες  τα ζωντανά στοιχειά που κρύφτηκαν στον βυθό της…

Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για το καλοκαίρι που πέρασε αν και τελειώνοντάς το θα ήθελα να είχε επιμείνει λίγο περισσότερο στη ζωή του Θόδωρου και πως έφτασε στη Χαβάη να συναντήσει τον Τεντ, παρά στην περιγραφή του καρμικού -όπως αποκαλύφθηκε στην συνέχεια- έρωτα του Τεντ με την Εύα.
Θα ήθελα η συγγραφέας να είχε γεμίσει λίγο αυτή τη λευκή σελίδα της ζωής του μέχρι την ημέρα της συνάντησης τους…

Οι βασικοί ήρωες παρόλο που μοιράζονται ένα όνομα είναι τόσο αντίθετοι, που τους αγαπάς όμως το ίδιο: μοναχικός  και πραγματιστής ο ένας, ρομαντικός ο άλλος. Ο ένας κουρνιάζει στη μοναξιά του και το "εγώ" του, ο άλλος μεγαλωμένος με έξι αδέλφια θεωρεί τη μοναξιά πολυτέλεια.

Τρελά ερωτευμένος ο ένας. Ανέφικτη τρέλα ο έρωτας για τον άλλο. Ένα παραμύθι που το έχει ήδη ξεπεράσει προ πολλού καθώς σε αυτόν πιστεύουν μόνο τα πιτσιρίκια. Οι σοβαροί ανθρωποι πιστεύουν σε σχέσεις που διευκολύνουν τη ζωή. Ενώ σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι είναι άτεγκτος και σκληρός, αν το σκεφτείς λίγο παραπάνω, αναρωτιέσαι μήπως έχει δίκιο τελικά.

Τρία σημεία του μυθιστορήματος κράτησα...
"Ήταν σκληρή η αλάνα για όλα τα παιδιά. Εκεί όμως ήταν η πραγματική ζωή. Ή ήσουνα δυνατός και επιβίωνες ή γινόσουνα ο περίγελος. Και τα παιδιά δεν κάνανε χάρες σε κανέναν." Δεν είμαι σίγουρη αν με τράβηξε το γεγονός ότι αυτή μια αλήθεια αδιαπραγμάτευτη από τότε που ήμουν εγώ παιδί και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το βλέπω σε μεγάλο βαθμό και στο προαύλιο του σχολείου... Ή το γεγονός ότι αξίζει σαν συμβουλή να το θέτω και στους γονείς που υπερπροστατεύουν τα παιδιά τους και έτσι δεν τα προετοιμάζουν για τη ζωή που θα συναντήσουν μπροστά τους.'Ολοι πρέπει να δοκιμαστούμε στην αλάνα για να μην τα χάσουμε στην πορεία. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους αλλά θα πρέπει να μπορούμε να αντέξουμε την απόρριψη και να υπερασπιστούμε τα θέλω μας.

"Δεν έχω μίσος μέσα μου. Τους συγχωρώ όλους. Αρχίζεις να ζεις, όταν αρχίζεις ν' αγαπάς..." Τι να πω παραπάνω. Δεν ζεις, όταν μισείς. Αυτό το συναίσθημα είναι το πιο ψυχοφθόρο και πιάνει τόσο χώρο στη ζωή σου, στη σκέψη σου, στις πράξεις σου, που δεν ζεις πια ουσιαστικά... Σου τρώει τη ζωή και όταν το καταλάβεις αυτό και πραγματικά συγχωρέσεις τον άλλο απελευθευρώνεσαι και ξαφνικά βρίσκεις το χρόνο να κάνεις κι άλλα πράγματα. που θα σε ευχαριστήσουν.
Κάποτε να αγαπάς σήμαινε να αγαπάς κάποιον άλλο, σήμερα μεγαλύτερη σημασία έχει να αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα. Βρες πρώτα την αγάπη μέσα σου και μετά στον άλλο.

"Μόνο οι δυνατοί τα βρίσκουν με τη μοναξιά τους" γιατί μόνο τότε η μοναξιά είναι επιλογή δική σου και όχι των άλλων. Όταν σε αφήνουν μόνο σου, νιώθεις να πνίγεσαι στα γιατί και στα αν...
Όταν μένεις μόνος σου, αναλογίζεσια τα γιατί και τα αν... με ειλικρίνεια, ανοιχτό μυαλό και καρδιά και μπορείς να πας παρακάτω, να τα βρεις με τον εαυτό σου, εντέλει με τη μοναξιά σου...

Μοναξιά μου όλα


Παρασκευή 16 Αυγούστου 2019

Θαυμαστός καινούριος κόσμος

του Άλντους Χάξλεϋ.

Ακόμη ένα βιβλίο από τη σειρά των απαγορευμένων, που αυτό τουλάχιστον μπορούσες να καταλάβεις τους λόγους που οδήγησαν στην απαγορευσή του. Κάποια σημεία του ακόμη και σήμερα προκαλούν τουλάχιστον ανατριχίλα -όσο αφορά τα παιδικά ερωτικά παιχνίδια.

Ξεκινώντας την ανάγνωση για αυτόν το δυστοπικό μελλοντικό κόσμο το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η τριλογία του Μάτριξ και σίγουρα οι σεναριογράφοι είχαν διαβάσει κάποια στιγμή αυτό το βιβλίο. Αυτή η σκέψη με οδήγησε σε αυτό που μου είχε πει χρόνια νωρίτερα ένας συμμαθητής μου, όταν προσπαθούσα να τον πείσω για την σπουδαιότητα της λογοτεχνίας έναντι του κινηματογράφου φέρνοντάς του ως παράδειγμα τον Τόλκιν, που ήξερα πόσο του άρεσε η τριλογία του άρχοντα.
"Αν είχε την τεχνολογία και ο Τόλκιν ταινία θα γύριζε και δεν θα έγραφε βιβλία"

Πιθανολογώ ότι το ίδιο θα μου έλεγε και για αυτό το βιβλίο, που απεικονίζει μια σχεδόν εφιαλτική προοπτική της κοινωνίας, που είναι τόσο τεχνολογικά αναπτυγμένη και σε κοινωνική ισορροπία που οι άνθρωποι πρέπει να αυτοναρκώνονται για να ανταπεξέρχονται στην καθημερινότητά τους και να το θεωρούν ευτυχία όλο αυτό. Όλα είναι τέλεια, ο κόσμος είναι χωρισμένος σε πέντε κάστες, κάθε μέλος κάθε κάστας είναι ευτυχισμένος, γιατί είναι προγραμματισμένος να είναι ευτυχισμένος με αυτό που είναι. Οκτάωρη εργασία και ύστερα σόμα, άθληση, θεάματα και σεξ για όλους και πάλι από την αρχή. Ζουν μια εξηντάχρονη νεόητα και ύστερα γίνονται καπνός.

Κι όμως παρόλη αυτήν την ευδαιμονία, έστω και αν είσαι άλφα υπάρχουν ψήγματα αυτογνωσίας που σε οδηγούν να αμφισβητήσεις την κοινωνία γύρω σου και να αναρωτιέσαι τι άλλο υπάρχει, όπως ο Μπέρναρντ Μαρξ.

Ύστερα η αντιπαράθεση των κοινωνικά αναπτυγμένων του δοκιμαστικού σωλήνα με τον "άγριο" της παραδοσιακής μεθόδου σε οδηγεί να αμφισβητήσεις ποιος είναι ο πραγματικός άγριος και ποιος ο πολιτισμένος.
Τραγική και η αντιπαράθεση του έρωτα της Λένινα και του Τζον του άγριου, ενώ το συναίσθημα είναι το ίδιο, οι αντιλήψεις του καθενός περί τι είναι ο έρωτας τους οδηγεί σε εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Αυτό που τους ενώνει, τους χωρίζει ταυτόχρονα.
"Όλοι ανήκουμε σε όλους" αλλά αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει ο Τζον που μεγάλωσε μέσα στα πλαίσια της μονογαμίας που καταδίκασε και την ίδια του τη μητέρα.

Ενδιαφέρουσα και η οπτική, που ο "άγριος" ήρθε να απελευθερώσει τους υποδεέστερους Γάμμα ή Δέλτα πετώντας τους τη σόμα. Αλλά πώς μπορείς να απελευθερώσεις κάποιον που δεν αναγνωρίζει τα δεσμά του; Για αυτό το λόγο και το ξέσπασμα του Τζον στο νοσοκομείο των Μελλοθανάτων προκάλεσε αναταραχή και την επιβολή της τάξης παρά τη χαρά και την απελευθέρωση που περίμενε.

Να σημειώσω ως αρνητικό, το τέλος. Η τελευταία παράγραφος εννοεί κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω;

Τρίτη 30 Ιουλίου 2019

Η μεταμόρφωση

του Κάφκα

είχα αφήσει αυτή την ανάρτηση κενή πέρσι ίσως για να μην χάσω τη σειρά που διάβασα τα βιβλία. Ανάμεσα στο έργο της Πριοβολου και τη Θεανώ διάβασα αυτό το αριστουργημα του Κάφκα. Αριστούργημα διότι και ένα χρόνο μετά θυμάμαι ότι μου είχε δημιουργήσει έντονα συναισθήματα συμπόνιας για τον πρωταγωνιστή, που όσο και αν είναι παράλογο μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο και απαίσιο έντομο.

Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ πόσο αδιέξοδη και οδυνηρή μπορεί να ήταν η ζωή στα 1915 για να γράψει αυτό το έργο ο Κάφκα με την αλλοτρίωση να μεταμορφώνει έναν άνθρωπό σε έντομο και να ξεκινά μια ιστορία  με τους οικείους του αλλά και άλλα πρόσωπα που εμφανίζονται στο έργο σε ένα πλαίσιο που μόνο ως ψυχολογικό πείραμα, θα μπορούσες να το παρομοιάσεις.

Ως αναγνώστης, γνωρίζοντας τις ενδόμυχες σκέψεις αυτού του εντόμου ταυτιζόμουν μαζί του και το συμπονούσα την ίδια στιγμή που φαινόταν αποκρουστικό στους αγαπημένους του. Μπαίνω για λίγο στη θέση τους και σκέφτομαι πως θα αντιδρούσα και εγώ σε κάτι τόσο αλλόκοτο. Θα είχα τη δύναμη πίσω από αυτή την αηδιαστική "στολή" να βλέπω τον αδερφό μου, το παιδί μου;

Έχω την αίσθηση ότι οφείλω να το ξαναδιαβάσω, ώστε να έχω πιο πρόσφατη την αίσθηση που μου είχε αφήσει για να το δικαιώσω με την αναφορά μου.