του Άλντους Χάξλεϋ.
Ακόμη ένα βιβλίο από τη σειρά των απαγορευμένων, που αυτό τουλάχιστον μπορούσες να καταλάβεις τους λόγους που οδήγησαν στην απαγορευσή του. Κάποια σημεία του ακόμη και σήμερα προκαλούν τουλάχιστον ανατριχίλα -όσο αφορά τα παιδικά ερωτικά παιχνίδια.
Ξεκινώντας την ανάγνωση για αυτόν το δυστοπικό μελλοντικό κόσμο το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η τριλογία του Μάτριξ και σίγουρα οι σεναριογράφοι είχαν διαβάσει κάποια στιγμή αυτό το βιβλίο. Αυτή η σκέψη με οδήγησε σε αυτό που μου είχε πει χρόνια νωρίτερα ένας συμμαθητής μου, όταν προσπαθούσα να τον πείσω για την σπουδαιότητα της λογοτεχνίας έναντι του κινηματογράφου φέρνοντάς του ως παράδειγμα τον Τόλκιν, που ήξερα πόσο του άρεσε η τριλογία του άρχοντα.
"Αν είχε την τεχνολογία και ο Τόλκιν ταινία θα γύριζε και δεν θα έγραφε βιβλία"
Πιθανολογώ ότι το ίδιο θα μου έλεγε και για αυτό το βιβλίο, που απεικονίζει μια σχεδόν εφιαλτική προοπτική της κοινωνίας, που είναι τόσο τεχνολογικά αναπτυγμένη και σε κοινωνική ισορροπία που οι άνθρωποι πρέπει να αυτοναρκώνονται για να ανταπεξέρχονται στην καθημερινότητά τους και να το θεωρούν ευτυχία όλο αυτό. Όλα είναι τέλεια, ο κόσμος είναι χωρισμένος σε πέντε κάστες, κάθε μέλος κάθε κάστας είναι ευτυχισμένος, γιατί είναι προγραμματισμένος να είναι ευτυχισμένος με αυτό που είναι. Οκτάωρη εργασία και ύστερα σόμα, άθληση, θεάματα και σεξ για όλους και πάλι από την αρχή. Ζουν μια εξηντάχρονη νεόητα και ύστερα γίνονται καπνός.
Κι όμως παρόλη αυτήν την ευδαιμονία, έστω και αν είσαι άλφα υπάρχουν ψήγματα αυτογνωσίας που σε οδηγούν να αμφισβητήσεις την κοινωνία γύρω σου και να αναρωτιέσαι τι άλλο υπάρχει, όπως ο Μπέρναρντ Μαρξ.
Ύστερα η αντιπαράθεση των κοινωνικά αναπτυγμένων του δοκιμαστικού σωλήνα με τον "άγριο" της παραδοσιακής μεθόδου σε οδηγεί να αμφισβητήσεις ποιος είναι ο πραγματικός άγριος και ποιος ο πολιτισμένος.
Τραγική και η αντιπαράθεση του έρωτα της Λένινα και του Τζον του άγριου, ενώ το συναίσθημα είναι το ίδιο, οι αντιλήψεις του καθενός περί τι είναι ο έρωτας τους οδηγεί σε εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Αυτό που τους ενώνει, τους χωρίζει ταυτόχρονα.
"Όλοι ανήκουμε σε όλους" αλλά αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει ο Τζον που μεγάλωσε μέσα στα πλαίσια της μονογαμίας που καταδίκασε και την ίδια του τη μητέρα.
Ενδιαφέρουσα και η οπτική, που ο "άγριος" ήρθε να απελευθερώσει τους υποδεέστερους Γάμμα ή Δέλτα πετώντας τους τη σόμα. Αλλά πώς μπορείς να απελευθερώσεις κάποιον που δεν αναγνωρίζει τα δεσμά του; Για αυτό το λόγο και το ξέσπασμα του Τζον στο νοσοκομείο των Μελλοθανάτων προκάλεσε αναταραχή και την επιβολή της τάξης παρά τη χαρά και την απελευθέρωση που περίμενε.
Να σημειώσω ως αρνητικό, το τέλος. Η τελευταία παράγραφος εννοεί κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω;
Ακόμη ένα βιβλίο από τη σειρά των απαγορευμένων, που αυτό τουλάχιστον μπορούσες να καταλάβεις τους λόγους που οδήγησαν στην απαγορευσή του. Κάποια σημεία του ακόμη και σήμερα προκαλούν τουλάχιστον ανατριχίλα -όσο αφορά τα παιδικά ερωτικά παιχνίδια.
Ξεκινώντας την ανάγνωση για αυτόν το δυστοπικό μελλοντικό κόσμο το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η τριλογία του Μάτριξ και σίγουρα οι σεναριογράφοι είχαν διαβάσει κάποια στιγμή αυτό το βιβλίο. Αυτή η σκέψη με οδήγησε σε αυτό που μου είχε πει χρόνια νωρίτερα ένας συμμαθητής μου, όταν προσπαθούσα να τον πείσω για την σπουδαιότητα της λογοτεχνίας έναντι του κινηματογράφου φέρνοντάς του ως παράδειγμα τον Τόλκιν, που ήξερα πόσο του άρεσε η τριλογία του άρχοντα.
"Αν είχε την τεχνολογία και ο Τόλκιν ταινία θα γύριζε και δεν θα έγραφε βιβλία"
Πιθανολογώ ότι το ίδιο θα μου έλεγε και για αυτό το βιβλίο, που απεικονίζει μια σχεδόν εφιαλτική προοπτική της κοινωνίας, που είναι τόσο τεχνολογικά αναπτυγμένη και σε κοινωνική ισορροπία που οι άνθρωποι πρέπει να αυτοναρκώνονται για να ανταπεξέρχονται στην καθημερινότητά τους και να το θεωρούν ευτυχία όλο αυτό. Όλα είναι τέλεια, ο κόσμος είναι χωρισμένος σε πέντε κάστες, κάθε μέλος κάθε κάστας είναι ευτυχισμένος, γιατί είναι προγραμματισμένος να είναι ευτυχισμένος με αυτό που είναι. Οκτάωρη εργασία και ύστερα σόμα, άθληση, θεάματα και σεξ για όλους και πάλι από την αρχή. Ζουν μια εξηντάχρονη νεόητα και ύστερα γίνονται καπνός.
Κι όμως παρόλη αυτήν την ευδαιμονία, έστω και αν είσαι άλφα υπάρχουν ψήγματα αυτογνωσίας που σε οδηγούν να αμφισβητήσεις την κοινωνία γύρω σου και να αναρωτιέσαι τι άλλο υπάρχει, όπως ο Μπέρναρντ Μαρξ.
Ύστερα η αντιπαράθεση των κοινωνικά αναπτυγμένων του δοκιμαστικού σωλήνα με τον "άγριο" της παραδοσιακής μεθόδου σε οδηγεί να αμφισβητήσεις ποιος είναι ο πραγματικός άγριος και ποιος ο πολιτισμένος.
Τραγική και η αντιπαράθεση του έρωτα της Λένινα και του Τζον του άγριου, ενώ το συναίσθημα είναι το ίδιο, οι αντιλήψεις του καθενός περί τι είναι ο έρωτας τους οδηγεί σε εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Αυτό που τους ενώνει, τους χωρίζει ταυτόχρονα.
"Όλοι ανήκουμε σε όλους" αλλά αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει ο Τζον που μεγάλωσε μέσα στα πλαίσια της μονογαμίας που καταδίκασε και την ίδια του τη μητέρα.
Ενδιαφέρουσα και η οπτική, που ο "άγριος" ήρθε να απελευθερώσει τους υποδεέστερους Γάμμα ή Δέλτα πετώντας τους τη σόμα. Αλλά πώς μπορείς να απελευθερώσεις κάποιον που δεν αναγνωρίζει τα δεσμά του; Για αυτό το λόγο και το ξέσπασμα του Τζον στο νοσοκομείο των Μελλοθανάτων προκάλεσε αναταραχή και την επιβολή της τάξης παρά τη χαρά και την απελευθέρωση που περίμενε.
Να σημειώσω ως αρνητικό, το τέλος. Η τελευταία παράγραφος εννοεί κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω;
