Η εισαγωγή μου στην Ιωάννα Μπουκουβάλα Αναγνώστου ξεκινά με αυτό το βιβλίο. Βρήκα άλλα δύο στη βιβλιοθήκη μου στην πίσω σειρά, οπότε υποθέτω ότι είναι δώρο από κάποιον μαθητή μου. Πραγματικά δεν θυμάμαι αλλά υποθέτω από τη Χ.Π. καθώς είναι εκδόσεις Άγκυρα.
Από το οπισθόφυλλο:
Μια πολύ δυνατή ιστορία αγάπης αφηγείται σε τούτο το βιβλίο η σπουδαία Ι.Μπουκουβάλα-Αναγνώστου, μεταφέροντάς μας, για μια ακόμη φορά, στα τόσο γνώριμα - γι'αυτήν- μονοπάτια της αρχαιότητας. Μέσα σ'ένα άψογα στημένο σκηνικό, οι δυο πρωταγωνιστές, ο Θεαγένης και η Χαρίκλεια, ξεπερνούν κάθε λογής δυσκολίες για να φτάσουν στη στιγμή όπου θεοί και άνθρωποι θα ευλογήσουν τον έρωτά τους. Και όπως πάντα, σε όλα τα βιβλία της μεγάλης συγγραφέως μας, στο περιθώριο της ιστορίας κινούνται ιστορικά και μυθικά πρόσωπα, ξετυλίγονται όμορφα πλασμένες διηγήσεις, ήθη και έθιμα και ολοζώντανοι διάλογοι, που μεταφέρουν τον αναγνώστη στο κλίμα της εποχής...
Αρκετά ασαφές, χωρίς να σου δίνει καθόλου το πλαίσιο της ιστορίας, δεν ήμουν σίγουρη τι θα ανακάλυπτα. Το γεγονός ότι θα ήταν μια ιστορία αγάπης με κέρδισε και το επέλεξα, καθώς μετά από την δίμηνη (τρίμηνη για εμένα) καραντίνα, δεν είχα όρεξη να διαβάσω τίποτα άλλο - έστω με την υποψία σκοτεινού. Τελικά τελειώνοντας το βιβλίο, κέρδιζες παραπάνω ιστορίες αγάπης.
Σε πρώτη ανάγνωση, δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τη συγγραφέα σπουδαία, τόσο που το όνομά της ήταν τριπλός ρόλος στη σειρά "Κωνσταντίνου και Ελένης" (ποιος δεν θυμάται τα ξεφτέρια φοιτητές του Κατακουζινού Ιωάννου Μπουκουβάλα Αναγνώστου). Μου φάνηκε σαν καλοκαιρινό ανάγνωσμα παραλίας τύπου Love story. Όμως καθώς προχωρούσαν τα κεφάλαια βρήκα πολλά χαρίσματα της συγγραφέως, όπως ότι η δράση εξελίσσεται γρήγορα, χωρίς να πλατειάζει σε αχρείαστες περιγραφές. Η ωραία μείξη υπαρκτών και μυθικών και μυθοπλασματικών προσώπων προκαλούσε συνεχώς το ενδιαφέρον μου. Ακόμη και το γλωσσικό παιχνίδι με τα ονόματα των δύο πρωταγωνιστών ήταν πολύ έξυπνο.
Τελικά ένα σημείο από το βιβλίο νομίζω ότι εμπερικλύει τη βασική αλήθεια της τότε εποχής -δυστυχώς όμως ισχύει ακόμα και σήμερα σε πολλά επίπεδα.
Μιλάει η Θίσβη, η μικρή δούλα στο σπίτι του Κνήμονα, όταν έχει πλέον ομολογήσει και η ίδια την αγάπη της για τον νεαρό αφέντη της.
"...έτσι είναι η αδικία του κόσμου. Οι μεγάλοι κι οι δυνατοί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Οι μικροί όμως και οι αδύνατοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Και ο πιο αγνός έρωτας είναι έγκλημα."
Υγ: το έργο αποτελεί διασκευή Ι.Αθηναίου που ήταν ψευδώνυμο της συγγραφέως από το αρχαίο ερωτικό περιπετειώδες μυθιστόρημα του Ηλιόδωρου.
