Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

Ευκαιρία το καλοκαίρι για ένα κλασικό ανάγνωσμα. Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των θαυμάτων, όπως θα έπρεπε σωστότερα να γράφω, είναι ένα έργο παιδικής λογοτεχνίας παγκόσμιας αναγνώρισης.

Διαβάζοντας την εκδοχή που έπεσε στα χέρια μου από την σειρά του Βήματος "Τα απαγορευμένα" συνειδητοποίησα ότι δεν το είχα διαβάσει ποτέ. Ούτε καν την παιδική σύνοψη. Κι όμως ήξερα όλη την υπόθεση, υποθέτω από τις ταινίες, τα κινούμενα σχέδια και όλες τις πιθανές μεταφορές της ιστορίας σε άλλα έργα.

Ένα παιδικό μυθιστόρημα απαγορευμένο... πώς γίνεται αυτό;
Κι όμως γίνεται αν υπάρχουν άνθρωποι πορωμένοι με τη θρησκεία τους και τα έθιμά τους.
Απαγορευμένο γιατί τα ζώα έχουν πάρει ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά και προσβάλλεται η ανθρώπινη υπόσταση.
Απαγορευμένο διότι τα μανιτάρια που μεγαλώνουν και μικραίνουν την Αλίκη παραπέμπουν στη χρήση παραισθησιογόνων.
Απαγορευμένο διότι η Αλίκη είναι κακό πρότυπο για τη νεολαία της Αμερικής που τους ωθεί στο σκασιαρχείο και την θρασύτητα.

Ευχάριστη και χαριτωμένη ιστορία που εμπνεύστηκε ο Λιούις Κάρολ (δηλαδή ο μαθηματικός  Τσαρλς Λούτγουϊτζ Ντότζσον) για να διασκεδάσει τις τρεις κόρες  του πρύτανη του κολεγίου του Christ Church, Λορίνα, Ήντιθ και Άλις Λίντελ που μαζί με τον αιδεσιμώτατο Ντακγουρθ είχαν πάει εκδρομή. Καθόλου τυχαίο λοιπόν και το όνομα της πρωταγωνίστριας αν και το μητρικό φίλτρο μου τσιτώνει λίγο στην ιδέα αυτής της εκδρομής και ποια είναι άραγε η ηλικία των κοριτσιών;
Όπως και να έχει, αυτή η ιστορία που την αφιέρωσε ως δώρο Χριστουγέννων προς ένα αγαπητό παιδί, σε ανάμνηση μιας καλοκαιρινής ημέρας, αποτέλεσε τη βάση για τη συγγραφή του έργου του.

Τα ποιηματάκια είναι διασκεδαστικά ακόμη και για ένα τετράχρονο όπως το Ηλεκτράκι αλλά όλο το υπόλοιπο έργο μάλλον απευθύνεται σε πιο ενήλικο κοινό. Σίγουρα ένα παιδάκι θα ευχαριστηθεί τις περιπέτειες της Αλίκης αλλά μάλλον δεν θα καταλάβει τις αλληγορίες της ιστορίας και την ειρωνεία πίσω από την Αλίκη.

Σε αυτή την έκδοση υπήρχε και η πρωτότυπη εικονογράφηση που ακόμα και αν αναλογιστεί κανείς την εποχή του βιβλίου δεν είναι θελκτική, όχι τουλάχιστον για παιδιά. (Σερ Τζον Τένιελ)

Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα

του Μαρκ Χάντον.

Ένα βιβλίο που μου χάρισαν από το κέντρο Βαβέλ την χρονιά που ήμουν εθελόντρια δασκάλα και κάθε φορά που το ξεκινούσα, κάτι προέκυπτε και το άφηνα.
Φέτος ήταν η σειρά του αλλιώς θα έκλεινε 10ετία στη βιβλιοθήκη αδιάβαστο.

Με λίγα λόγια η υπόθεση:
Πρόκειται για το βιβλίο μυστηρίου που γράφει ο έφηβος Kρίστοφερ Μπουν αφού ανακαλύπτει το νεκρό σκύλο της γειτόνισσας με στόχο να αποκαλύψει το δράστη. Τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι στιγμής σαν υπόθεση, διότι στην πραγματικότητα ιδιαίτερος είναι ο ίδιος ο Κρίστοφερ, που μάλλον πρόκειται για έναν αυτιστικό έφηβο υψηλής λειτουργικότητας (ασπεργκερ ίσως;) με ταλέντο στα μαθηματικά. Η εμμονή του να εξηγήσει το μυστήριο παρά τις αντιρήσεις του πατέρα του, τον οδηγεί σε μια απίστευτη περιπέτεια μέχρι το Λονδίνο.

Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το βιβλίο. Ο τρόπος γραφής του Χάντον με έβαλε μέσα στο κεφάλι του πρωταγωνιστή και κατάλαβα τόσα πράγματα για τον αυτισμό, πέρα από ό,τι είχα μελετήσει στο πανεπιστήμιο. Τα δημόσια ξεσπάσματα, η υπερφόρτωση των αισθήσεων σε ένα άγνωστο μέρος, την ντροπή, την απογοήτευση και την εξουθένωση που μπορεί να αισθάνεται ο γονιός ενός τέτοιου παιδιού.

Με δυσκόλεψαν κάποια σημεία μαθηματικής θεωρίας αλλά πού να συγκριθώ με τη μαθηματική ιδιοφυία του Κρίστοφερ.

Εξαιρετικό ανάγνωσμα για όλους τους συναδέλφους!