Εύα Λούνα

Δώρο σε μια κυριακάτικη εφημερίδα η Εύα Λούνα της Αλιέντε, δύο καλοκαίρια μετά, ήρθε η ώρα της.
Διαβάζοντας την περιγραφή:
"Θυγατέρα του δάσους, του αναλφαβητισμού και της αθλιότητας, ορφανή από έξι χρονών, σκλαβάκι σε πλουσιόσπιτα, ατίθαση και διψασμένη για μάθηση, έχει το χάρισμα να επινοεί ιστορίες απίθανες σαν την ίδια τη ζωή. 
Η μοίρα της τη φέρνει σ' επαφή με δεκάδες πρόσωπα - τη νονά της, που θα φέρει στον κόσμο ένα τέρας με δυο κεφάλια· τη γιαγιά Ελβίρα, που κοιμάται μέσα στην κάσα της· τη μαντάμ, μεγαλομαστροπό της πρωτεύουσας· τη Μιμί, γυναίκα στην ψυχή και άντρα στο κορμί· τον Ουμπέρτο Ναράνχο, αλητάκι του δρόμου· ένα δικτάτορα, ένα βασανιστή με γαρδένια στο πέτο· και, κυρίως, τον Ρολφ, που σ' αυτόν η Εύα θ' αναγνωρίσει τον άνθρωπο της ζωής της και θα πειστεί, τελικά, πως στη ζωή μερικές ιστορίες έχουν καλό τέλος."

Δεν προετοιμάζεσαι ακριβώς για το τι πρόκειται να διαβάσεις.

Η αλήθεια είναι ότι το Αλιέντε,δεν μου έλεγε τίποτα - αν και μου φάνηκε γνωστό το όνομα λόγω της πολιτικής ιστορίας. Δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία της, ούτε κριτικές για το έργο της και αρχικά φοβήθηκα μήπως είναι απλώς ένα βιβλίο παραλίας.

Όσο όμως διάβαζα τόσο περισσότερο εισχωρούσα στον κόσμο της Λούνα.Θα μπορούσε αυτή να είναι η πρωταγωνίστρια στις Χίλιες και μια νύχτες και να διηγείται ιστορίες, όχι για να αποφύγει το θάνατο αλλά για να συναντήσει τη ζωή.

Η συγγραφέας "πλέκει" τις ιστορίες της, τα πρόσωπα, τις χρονικές στιγμές σε ένα γαϊτανάκι συμβάντων για να καταλήξει στη στιγμή που η ηρωίδα της θα δέσει τα πάντα μαζί, σαν μαγική κλωστή. 

Μια κεντρική ηρωίδα, εν τέλει φεμινίστρια, παρόλο που για μεγάλο κομμάτι η ζωή της κατευθυνόταν από ανδρικές φιγούρες. Ερωτική, αν και δεν είμαι σίγουρη αν ήταν τόσο όμορφη. Αντιδραστικό στοιχείο, ίσως και ο λόγος που επέζησε όλων των δυσκολιών που συνάντησε.
Μια γραφή τόσο αληθινή, που αναρωτήθηκα αν ήταν πράγματι υπαρκτό το πρόσωπο και οι περιπέτειές της.

Με νευρίασε φυσικά το τέλος, ήταν γρήγορο, βιαστικό, περίμενα κάτι περισσότερο, άσε που μου έκλεισε πονηρά το μάτι.
Ξέρεις ίσως να μην είχε το ωραίο τέλος που σου δίνω. Δεν είναι παραμύθι αλλά σαν μια άλλη Βριώνη Τάλλις θέλω να τους δώσω το ευτυχισμένο τέλος που άξιζαν.

Αν με θυμάσαι, θα΄μαι πάντα δίπλα σου.

Αντί προλόγου...

Κάποια βιβλία μένουν ανεξίτηλα
 κάποια άλλα χρειάζονται και δεύτερη, ίσως και τρίτη ανάγνωση για να εκτιμηθούν, να βρουν τη θέση τους στη βιβλιοθήκη του μυαλού σου
κάποια τα σκεπάζει η λήθη - οι λόγοι πολλοί και διαφορετικοί κάθε φορά
κάποια άλλα περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες
και κάποια παλεύουν να πολεμήσουν και να νικήσουν την σχεδόν εμμονική μου διάθεση να μην αφήσω ατελείωτη καμμία ιστορία.

Δεν ξέρεις πότε μπορεί να σε εκπλήξει ο συγγραφέας. Σε κάποιες περιπτώσεις ποτέ, αλλά θέλω να είμαι σίγουρη.
Κάθε βιβλίο είναι ξεχωριστό για κάποιον. Κάποιος το έγραψε, κάποιος το διάβασε, το ενέκρινε, το επιμελήθηκε και το διόρθωσε, καποιος το εξέδωσε, το έκρινε, το πούλησε, το χάρισε και έφτασε σε εμένα.
Πώς θα μπορούσα να μην το διαβάσω, να μην του δώσω μια ευκαιρία;
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δυσκολεύομαι να τα αποχωριστώ, ακόμα και όταν δεν μου αρέσουν καθόλου.
Είναι προσωπική η σχέση μου μαζί τους.
Τις φορές που απελευθέρωσα κάποια από αυτά, σε βιβλιοθήκες ή σε φίλους, το ομολογώ, έδωσα δεύτερα αντίτυπα που είχα.

Σπάνια πια, κρατώ σημειώσεις στις άκρες των φύλλων ή υπογραμμίζω κάτι που μου αρέσει ιδιαιτέρως.
Ξεχνώ πιο εύκολα πλέον την αίσθηση που μου αφήνει κάθε ανάγνωσμα και δεν το θέλω.

Θέλω να θυμάμαι.