Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

Αντί προλόγου...

Κάποια βιβλία μένουν ανεξίτηλα
 κάποια άλλα χρειάζονται και δεύτερη, ίσως και τρίτη ανάγνωση για να εκτιμηθούν, να βρουν τη θέση τους στη βιβλιοθήκη του μυαλού σου
κάποια τα σκεπάζει η λήθη - οι λόγοι πολλοί και διαφορετικοί κάθε φορά
κάποια άλλα περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες
και κάποια παλεύουν να πολεμήσουν και να νικήσουν την σχεδόν εμμονική μου διάθεση να μην αφήσω ατελείωτη καμμία ιστορία.

Δεν ξέρεις πότε μπορεί να σε εκπλήξει ο συγγραφέας. Σε κάποιες περιπτώσεις ποτέ, αλλά θέλω να είμαι σίγουρη.
Κάθε βιβλίο είναι ξεχωριστό για κάποιον. Κάποιος το έγραψε, κάποιος το διάβασε, το ενέκρινε, το επιμελήθηκε και το διόρθωσε, καποιος το εξέδωσε, το έκρινε, το πούλησε, το χάρισε και έφτασε σε εμένα.
Πώς θα μπορούσα να μην το διαβάσω, να μην του δώσω μια ευκαιρία;
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δυσκολεύομαι να τα αποχωριστώ, ακόμα και όταν δεν μου αρέσουν καθόλου.
Είναι προσωπική η σχέση μου μαζί τους.
Τις φορές που απελευθέρωσα κάποια από αυτά, σε βιβλιοθήκες ή σε φίλους, το ομολογώ, έδωσα δεύτερα αντίτυπα που είχα.

Σπάνια πια, κρατώ σημειώσεις στις άκρες των φύλλων ή υπογραμμίζω κάτι που μου αρέσει ιδιαιτέρως.
Ξεχνώ πιο εύκολα πλέον την αίσθηση που μου αφήνει κάθε ανάγνωσμα και δεν το θέλω.

Θέλω να θυμάμαι. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου