της Βασιλικής Διαμαντή
Από ό,τι κατάλαβα και ρώτησα την Ηλέκτρα, μοναδικό της κριτήριο για την επιλογή αυτού του βιβλίου που μου χάρισε ήταν το εξώφυλλο και ιδίως οι πεταλούδες. Πολύ ταιριαστό για την ηλικία της και μια πολύ συγκινητική λεπτομέρεια του έργου αφού φτάσεις στο τέλος του μυθιστορήματος.
Από την περιγραφή του εκδότη...
Οι άνθρωποι βρίσκονται εκεί που η Μοίρα θα ορίσει…
Δυο ζωές που δέθηκαν με την κόκκινη κλωστή της Μοίρας και ήταν θέμα χρόνου να συναντηθούν. «Η κλωστή μπορεί να τεντώνεται, να περιπλέκεται… μα δεν κόβεται ποτέ». Κι ο έρωτας έγινε η θρυαλλίδα για μια μεγάλη αποκάλυψη…
Δυο άγνωστοι άνθρωποι με το ίδιο όνομα, θύματα της Ιστορίας και του πολέμου, θα συναντηθούν στην κορυφή του Χαλεάκαλα, στο νησί Μάουι της Χαβάης, και θα ξεδιπλώσουν το κουβάρι της ζωής τους αναζητώντας το σημείο που τους ενώνει.
Ο ένας, γεννημένος στο Καλπάκι Ιωαννίνων, κυνήγησε το όνειρο με τέτοιο ζήλο που τον έφερε μέχρι τα πιο εξωτικά μέρη της Αμερικής. Από την απόλυτη φτώχεια στη χλιδή, από τη μοναξιά της ξενιτιάς στον έρωτα, από την νοσταλγία της πατρίδας στην επιστροφή.
Ο άλλος, άγνωστο από πού… Χωρίς οικογένεια, γονείς, πατρίδα, αναμνήσεις. Λευκή σελίδα η ζωή του μέχρι την ημέρα της συνάντησης τους…
Όμως η Ιστορία έχει κρυφές σελίδες, όχι λευκές. Ξεδιπλώνουν μαζί τις σκοτεινές πτυχές, χρωματίζουν τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και γίνονται Φύλακες της Ιστορίας της Ηπείρου και της λίμνης της, ζωντανεύοντας μνήμες, με μάρτυρες τα ζωντανά στοιχειά που κρύφτηκαν στον βυθό της…
Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για το καλοκαίρι που πέρασε αν και τελειώνοντάς το θα ήθελα να είχε επιμείνει λίγο περισσότερο στη ζωή του Θόδωρου και πως έφτασε στη Χαβάη να συναντήσει τον Τεντ, παρά στην περιγραφή του καρμικού -όπως αποκαλύφθηκε στην συνέχεια- έρωτα του Τεντ με την Εύα.
Θα ήθελα η συγγραφέας να είχε γεμίσει λίγο αυτή τη λευκή σελίδα της ζωής του μέχρι την ημέρα της συνάντησης τους…
Οι βασικοί ήρωες παρόλο που μοιράζονται ένα όνομα είναι τόσο αντίθετοι, που τους αγαπάς όμως το ίδιο: μοναχικός και πραγματιστής ο ένας, ρομαντικός ο άλλος. Ο ένας κουρνιάζει στη μοναξιά του και το "εγώ" του, ο άλλος μεγαλωμένος με έξι αδέλφια θεωρεί τη μοναξιά πολυτέλεια.
Τρελά ερωτευμένος ο ένας. Ανέφικτη τρέλα ο έρωτας για τον άλλο. Ένα παραμύθι που το έχει ήδη ξεπεράσει προ πολλού καθώς σε αυτόν πιστεύουν μόνο τα πιτσιρίκια. Οι σοβαροί ανθρωποι πιστεύουν σε σχέσεις που διευκολύνουν τη ζωή. Ενώ σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι είναι άτεγκτος και σκληρός, αν το σκεφτείς λίγο παραπάνω, αναρωτιέσαι μήπως έχει δίκιο τελικά.
Τρία σημεία του μυθιστορήματος κράτησα...
"Ήταν σκληρή η αλάνα για όλα τα παιδιά. Εκεί όμως ήταν η πραγματική ζωή. Ή ήσουνα δυνατός και επιβίωνες ή γινόσουνα ο περίγελος. Και τα παιδιά δεν κάνανε χάρες σε κανέναν." Δεν είμαι σίγουρη αν με τράβηξε το γεγονός ότι αυτή μια αλήθεια αδιαπραγμάτευτη από τότε που ήμουν εγώ παιδί και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το βλέπω σε μεγάλο βαθμό και στο προαύλιο του σχολείου... Ή το γεγονός ότι αξίζει σαν συμβουλή να το θέτω και στους γονείς που υπερπροστατεύουν τα παιδιά τους και έτσι δεν τα προετοιμάζουν για τη ζωή που θα συναντήσουν μπροστά τους.'Ολοι πρέπει να δοκιμαστούμε στην αλάνα για να μην τα χάσουμε στην πορεία. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους αλλά θα πρέπει να μπορούμε να αντέξουμε την απόρριψη και να υπερασπιστούμε τα θέλω μας.
"Δεν έχω μίσος μέσα μου. Τους συγχωρώ όλους. Αρχίζεις να ζεις, όταν αρχίζεις ν' αγαπάς..." Τι να πω παραπάνω. Δεν ζεις, όταν μισείς. Αυτό το συναίσθημα είναι το πιο ψυχοφθόρο και πιάνει τόσο χώρο στη ζωή σου, στη σκέψη σου, στις πράξεις σου, που δεν ζεις πια ουσιαστικά... Σου τρώει τη ζωή και όταν το καταλάβεις αυτό και πραγματικά συγχωρέσεις τον άλλο απελευθευρώνεσαι και ξαφνικά βρίσκεις το χρόνο να κάνεις κι άλλα πράγματα. που θα σε ευχαριστήσουν.
Κάποτε να αγαπάς σήμαινε να αγαπάς κάποιον άλλο, σήμερα μεγαλύτερη σημασία έχει να αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα. Βρες πρώτα την αγάπη μέσα σου και μετά στον άλλο.
"Μόνο οι δυνατοί τα βρίσκουν με τη μοναξιά τους" γιατί μόνο τότε η μοναξιά είναι επιλογή δική σου και όχι των άλλων. Όταν σε αφήνουν μόνο σου, νιώθεις να πνίγεσαι στα γιατί και στα αν...
Όταν μένεις μόνος σου, αναλογίζεσια τα γιατί και τα αν... με ειλικρίνεια, ανοιχτό μυαλό και καρδιά και μπορείς να πας παρακάτω, να τα βρεις με τον εαυτό σου, εντέλει με τη μοναξιά σου...
Μοναξιά μου όλα
Από ό,τι κατάλαβα και ρώτησα την Ηλέκτρα, μοναδικό της κριτήριο για την επιλογή αυτού του βιβλίου που μου χάρισε ήταν το εξώφυλλο και ιδίως οι πεταλούδες. Πολύ ταιριαστό για την ηλικία της και μια πολύ συγκινητική λεπτομέρεια του έργου αφού φτάσεις στο τέλος του μυθιστορήματος.
Από την περιγραφή του εκδότη...
Οι άνθρωποι βρίσκονται εκεί που η Μοίρα θα ορίσει…
Δυο ζωές που δέθηκαν με την κόκκινη κλωστή της Μοίρας και ήταν θέμα χρόνου να συναντηθούν. «Η κλωστή μπορεί να τεντώνεται, να περιπλέκεται… μα δεν κόβεται ποτέ». Κι ο έρωτας έγινε η θρυαλλίδα για μια μεγάλη αποκάλυψη…
Δυο άγνωστοι άνθρωποι με το ίδιο όνομα, θύματα της Ιστορίας και του πολέμου, θα συναντηθούν στην κορυφή του Χαλεάκαλα, στο νησί Μάουι της Χαβάης, και θα ξεδιπλώσουν το κουβάρι της ζωής τους αναζητώντας το σημείο που τους ενώνει.
Ο ένας, γεννημένος στο Καλπάκι Ιωαννίνων, κυνήγησε το όνειρο με τέτοιο ζήλο που τον έφερε μέχρι τα πιο εξωτικά μέρη της Αμερικής. Από την απόλυτη φτώχεια στη χλιδή, από τη μοναξιά της ξενιτιάς στον έρωτα, από την νοσταλγία της πατρίδας στην επιστροφή.
Ο άλλος, άγνωστο από πού… Χωρίς οικογένεια, γονείς, πατρίδα, αναμνήσεις. Λευκή σελίδα η ζωή του μέχρι την ημέρα της συνάντησης τους…
Όμως η Ιστορία έχει κρυφές σελίδες, όχι λευκές. Ξεδιπλώνουν μαζί τις σκοτεινές πτυχές, χρωματίζουν τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και γίνονται Φύλακες της Ιστορίας της Ηπείρου και της λίμνης της, ζωντανεύοντας μνήμες, με μάρτυρες τα ζωντανά στοιχειά που κρύφτηκαν στον βυθό της…
Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για το καλοκαίρι που πέρασε αν και τελειώνοντάς το θα ήθελα να είχε επιμείνει λίγο περισσότερο στη ζωή του Θόδωρου και πως έφτασε στη Χαβάη να συναντήσει τον Τεντ, παρά στην περιγραφή του καρμικού -όπως αποκαλύφθηκε στην συνέχεια- έρωτα του Τεντ με την Εύα.
Θα ήθελα η συγγραφέας να είχε γεμίσει λίγο αυτή τη λευκή σελίδα της ζωής του μέχρι την ημέρα της συνάντησης τους…
Οι βασικοί ήρωες παρόλο που μοιράζονται ένα όνομα είναι τόσο αντίθετοι, που τους αγαπάς όμως το ίδιο: μοναχικός και πραγματιστής ο ένας, ρομαντικός ο άλλος. Ο ένας κουρνιάζει στη μοναξιά του και το "εγώ" του, ο άλλος μεγαλωμένος με έξι αδέλφια θεωρεί τη μοναξιά πολυτέλεια.
Τρελά ερωτευμένος ο ένας. Ανέφικτη τρέλα ο έρωτας για τον άλλο. Ένα παραμύθι που το έχει ήδη ξεπεράσει προ πολλού καθώς σε αυτόν πιστεύουν μόνο τα πιτσιρίκια. Οι σοβαροί ανθρωποι πιστεύουν σε σχέσεις που διευκολύνουν τη ζωή. Ενώ σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι είναι άτεγκτος και σκληρός, αν το σκεφτείς λίγο παραπάνω, αναρωτιέσαι μήπως έχει δίκιο τελικά.
Τρία σημεία του μυθιστορήματος κράτησα...
"Ήταν σκληρή η αλάνα για όλα τα παιδιά. Εκεί όμως ήταν η πραγματική ζωή. Ή ήσουνα δυνατός και επιβίωνες ή γινόσουνα ο περίγελος. Και τα παιδιά δεν κάνανε χάρες σε κανέναν." Δεν είμαι σίγουρη αν με τράβηξε το γεγονός ότι αυτή μια αλήθεια αδιαπραγμάτευτη από τότε που ήμουν εγώ παιδί και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το βλέπω σε μεγάλο βαθμό και στο προαύλιο του σχολείου... Ή το γεγονός ότι αξίζει σαν συμβουλή να το θέτω και στους γονείς που υπερπροστατεύουν τα παιδιά τους και έτσι δεν τα προετοιμάζουν για τη ζωή που θα συναντήσουν μπροστά τους.'Ολοι πρέπει να δοκιμαστούμε στην αλάνα για να μην τα χάσουμε στην πορεία. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους αλλά θα πρέπει να μπορούμε να αντέξουμε την απόρριψη και να υπερασπιστούμε τα θέλω μας.
"Δεν έχω μίσος μέσα μου. Τους συγχωρώ όλους. Αρχίζεις να ζεις, όταν αρχίζεις ν' αγαπάς..." Τι να πω παραπάνω. Δεν ζεις, όταν μισείς. Αυτό το συναίσθημα είναι το πιο ψυχοφθόρο και πιάνει τόσο χώρο στη ζωή σου, στη σκέψη σου, στις πράξεις σου, που δεν ζεις πια ουσιαστικά... Σου τρώει τη ζωή και όταν το καταλάβεις αυτό και πραγματικά συγχωρέσεις τον άλλο απελευθευρώνεσαι και ξαφνικά βρίσκεις το χρόνο να κάνεις κι άλλα πράγματα. που θα σε ευχαριστήσουν.
Κάποτε να αγαπάς σήμαινε να αγαπάς κάποιον άλλο, σήμερα μεγαλύτερη σημασία έχει να αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα. Βρες πρώτα την αγάπη μέσα σου και μετά στον άλλο.
"Μόνο οι δυνατοί τα βρίσκουν με τη μοναξιά τους" γιατί μόνο τότε η μοναξιά είναι επιλογή δική σου και όχι των άλλων. Όταν σε αφήνουν μόνο σου, νιώθεις να πνίγεσαι στα γιατί και στα αν...
Όταν μένεις μόνος σου, αναλογίζεσια τα γιατί και τα αν... με ειλικρίνεια, ανοιχτό μυαλό και καρδιά και μπορείς να πας παρακάτω, να τα βρεις με τον εαυτό σου, εντέλει με τη μοναξιά σου...
Μοναξιά μου όλα
