Η μεταμόρφωση

του Κάφκα

είχα αφήσει αυτή την ανάρτηση κενή πέρσι ίσως για να μην χάσω τη σειρά που διάβασα τα βιβλία. Ανάμεσα στο έργο της Πριοβολου και τη Θεανώ διάβασα αυτό το αριστουργημα του Κάφκα. Αριστούργημα διότι και ένα χρόνο μετά θυμάμαι ότι μου είχε δημιουργήσει έντονα συναισθήματα συμπόνιας για τον πρωταγωνιστή, που όσο και αν είναι παράλογο μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο και απαίσιο έντομο.

Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ πόσο αδιέξοδη και οδυνηρή μπορεί να ήταν η ζωή στα 1915 για να γράψει αυτό το έργο ο Κάφκα με την αλλοτρίωση να μεταμορφώνει έναν άνθρωπό σε έντομο και να ξεκινά μια ιστορία  με τους οικείους του αλλά και άλλα πρόσωπα που εμφανίζονται στο έργο σε ένα πλαίσιο που μόνο ως ψυχολογικό πείραμα, θα μπορούσες να το παρομοιάσεις.

Ως αναγνώστης, γνωρίζοντας τις ενδόμυχες σκέψεις αυτού του εντόμου ταυτιζόμουν μαζί του και το συμπονούσα την ίδια στιγμή που φαινόταν αποκρουστικό στους αγαπημένους του. Μπαίνω για λίγο στη θέση τους και σκέφτομαι πως θα αντιδρούσα και εγώ σε κάτι τόσο αλλόκοτο. Θα είχα τη δύναμη πίσω από αυτή την αηδιαστική "στολή" να βλέπω τον αδερφό μου, το παιδί μου;

Έχω την αίσθηση ότι οφείλω να το ξαναδιαβάσω, ώστε να έχω πιο πρόσφατη την αίσθηση που μου είχε αφήσει για να το δικαιώσω με την αναφορά μου.