Τριλογία των Αθηνών Ι
της Ελένης Πριοβόλου
Ένα βιβλίο δώρο, τόσο μεταφορικά όσο και ουσιαστικά!
Δώρο από μια υπέροχη μαμά* μαθήτριας μου στην Ερυθραία αλλά και "δώρο" που μου σύστησε μια συγγραφέα που δεν είχα ξαναδιαβάσει και μια ιδεατή πολιτεία που θα ήθελα να είχα βιώσει, την περίφημη "Ρόδων Πολιτεία".
Μια ουτοπική κοινωνία που το μόνο που χρειζόταν για να ξεκινήσει ήταν ένας "τρελός". Μόνο έτσι θα χαρακτήριζαν εκείνη την εποχή τον Ρωμαίο Αγγουλέ, που ξεπουλάει την περιουσία του και τον εμπορικό οίκο του πατέρα του για να αγοράσει κτήματα και να επενδύσει στην ωραιότητα των ρόδων αντί να πλουτίσει και να αυξήσει κι άλλο τα υλικά αγαθά του. Ο Ρωμαίος είναι ο κεντρικός ήρωας για μένα. Είναι η αρχή των όλων, είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από την επιτυχία της "Ρόδων Πολιτείας". Είναι η έμπνευση και η αρωγή όλων των υπόλοιπων χαρακτήρων. Με το εγχείρημά του αποδεικνύει ότι η επιτυχία είναι σίγουρη αν όλοι εργαστούμε σε ένα κοινό σκοπό, αν κάποιος αφήσει το ζωτικό χώρο και τα εργαλεία που χρειαζόμαστε όλοι μας έχουμε την προοπτική να τελειοποιηθούμε. Παρ'όλα αυτά οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος δεν αγιοποιούνται. Είναι ανθρώπινοι, με ατέλειες και πάθη.
Το μυθιστόρημα είναι βαθιά πολιτικό αλλά και ρεαλιστικό, τόσο ελληνικό!
Μια ιδανική, ουτοπική πολιτεία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει για πάντα και η ειρωνία είναι ότι το τέλος της ήταν ίδιο με την πηγή έμπνευσής της, η γυναίκα. Μια γυναίκα σε συνδυασμό με τη ελληνική παγαποντιά.
Ένα βιβλίο που το απόλαυσα και που μου άφησε τη δίψα να δω και τα άλλα δύο μέρη του.
* είναι από αυτές τις μαμάδες, που τις θαυμάζεις για την καλλιέργεια του λόγου τους, που είναι καλές επαγγελματίες με συγκροτημένη κοσμοθεωρία, κοινωνική και ιδεολογική ταυτότητα. Είναι γυναίκες που τις θαυμάζω και η ίδια, αλλά η συγκεκριμένη έχει και το κάτι παραπάνω, που με δυσκόλεψε τόσο πολύ πως να το αποδώσω...
που έγραψα και ξαναέγραψα αυτή την παράγραφο τόσες πολλές φορές διότι δεν δικαίωνα την τόσο καλή εντύπωση που είχα από τις συζητήσεις μας για το παιδί της αλλά γενικότερα θέματα. Ίσως διότι προσπαθούσα να της αποδώσω εκείνης χαρακτηριστικά και επίθετα ενώ θα έπρεπε να γράψω για το πως αισθανόμουν εγώ με τις συνομιλίες μας. Τη χαρά και την αξιοσύνη που αισθανόμουν που μια γυναίκα σαν κι αυτή με αντιμετώπιζε ως επιστήμονα και καταρτισμένη παιδαγωγό, που πραγματικά ήθελε να ακούσει τη γνώμη μου για το παιδί της και στην ουσία με τις πράξεις της δέχτηκε ότι το βασικό μου κίνητρο είναι να κάνω το καλύτερο για τους μαθητές μου.
της Ελένης Πριοβόλου
Ένα βιβλίο δώρο, τόσο μεταφορικά όσο και ουσιαστικά!
Δώρο από μια υπέροχη μαμά* μαθήτριας μου στην Ερυθραία αλλά και "δώρο" που μου σύστησε μια συγγραφέα που δεν είχα ξαναδιαβάσει και μια ιδεατή πολιτεία που θα ήθελα να είχα βιώσει, την περίφημη "Ρόδων Πολιτεία".
Μια ουτοπική κοινωνία που το μόνο που χρειζόταν για να ξεκινήσει ήταν ένας "τρελός". Μόνο έτσι θα χαρακτήριζαν εκείνη την εποχή τον Ρωμαίο Αγγουλέ, που ξεπουλάει την περιουσία του και τον εμπορικό οίκο του πατέρα του για να αγοράσει κτήματα και να επενδύσει στην ωραιότητα των ρόδων αντί να πλουτίσει και να αυξήσει κι άλλο τα υλικά αγαθά του. Ο Ρωμαίος είναι ο κεντρικός ήρωας για μένα. Είναι η αρχή των όλων, είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από την επιτυχία της "Ρόδων Πολιτείας". Είναι η έμπνευση και η αρωγή όλων των υπόλοιπων χαρακτήρων. Με το εγχείρημά του αποδεικνύει ότι η επιτυχία είναι σίγουρη αν όλοι εργαστούμε σε ένα κοινό σκοπό, αν κάποιος αφήσει το ζωτικό χώρο και τα εργαλεία που χρειαζόμαστε όλοι μας έχουμε την προοπτική να τελειοποιηθούμε. Παρ'όλα αυτά οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος δεν αγιοποιούνται. Είναι ανθρώπινοι, με ατέλειες και πάθη.
Το μυθιστόρημα είναι βαθιά πολιτικό αλλά και ρεαλιστικό, τόσο ελληνικό!
Μια ιδανική, ουτοπική πολιτεία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει για πάντα και η ειρωνία είναι ότι το τέλος της ήταν ίδιο με την πηγή έμπνευσής της, η γυναίκα. Μια γυναίκα σε συνδυασμό με τη ελληνική παγαποντιά.
Ένα βιβλίο που το απόλαυσα και που μου άφησε τη δίψα να δω και τα άλλα δύο μέρη του.
* είναι από αυτές τις μαμάδες, που τις θαυμάζεις για την καλλιέργεια του λόγου τους, που είναι καλές επαγγελματίες με συγκροτημένη κοσμοθεωρία, κοινωνική και ιδεολογική ταυτότητα. Είναι γυναίκες που τις θαυμάζω και η ίδια, αλλά η συγκεκριμένη έχει και το κάτι παραπάνω, που με δυσκόλεψε τόσο πολύ πως να το αποδώσω...
που έγραψα και ξαναέγραψα αυτή την παράγραφο τόσες πολλές φορές διότι δεν δικαίωνα την τόσο καλή εντύπωση που είχα από τις συζητήσεις μας για το παιδί της αλλά γενικότερα θέματα. Ίσως διότι προσπαθούσα να της αποδώσω εκείνης χαρακτηριστικά και επίθετα ενώ θα έπρεπε να γράψω για το πως αισθανόμουν εγώ με τις συνομιλίες μας. Τη χαρά και την αξιοσύνη που αισθανόμουν που μια γυναίκα σαν κι αυτή με αντιμετώπιζε ως επιστήμονα και καταρτισμένη παιδαγωγό, που πραγματικά ήθελε να ακούσει τη γνώμη μου για το παιδί της και στην ουσία με τις πράξεις της δέχτηκε ότι το βασικό μου κίνητρο είναι να κάνω το καλύτερο για τους μαθητές μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου