εξήντα εκθέσεις παιδιών Δημοτικού ανθολογημένες και φροντισμένες από το δάσκαλο Μαρτσέλο Ντ' 'Ορτα.
Ένα βιβλίο από τη σειρά "Οι συγγραφείς του κόσμου" από τις εκδόσεις "γνώση" που μου χάρισε η Πόπη, προφανώς επειδή της το θύμισαν οι ιστορίες των δικών μου μαθητών και τα διάφορα μαργαριτάρια που μου λένε. Τα μισά να κρατούσα από ό,τι έχω ακούσει τόσα χρόνια μέσα στην αίθουσα, βιβλία ολόκληρα θα είχα γράψει.
Γενικά ήταν ένα πολύ ευχάριστο βιβλίο, παρόλο που θα χρειαζόσουν να έχεις και κάποιες επεξηγήσεις για να καταλάβεις τι κρύβεται πίσω από αυτά που γράφουν οι μαθήτες του Όρτα. Αν απομονώσεις τις εκθέσεις από τον κοινωνικό περίγυρω της "μαφιόζικης" ιταλικής κουλτούρας και της φτώχιας πάνω στην οποία πατάει, δεν μπορείς να βρεις που είναι το αστείο και το τραγικό αυτών των εκθέσεων.
Γέλασα τόσο πολύ με την έκθεση "Περιγράψτε την αίθουσά μας" και πως τσακώνονται οι συνάδελφοι για να πάρουν την καλύτερη αίθουσα και πως αντιλαμβάνονται τα παιδιά ως μαλθακότητα την στάση του δασκάλου τους να μην καυγαδίσει και να δώσει προτεραιότητα στους πιο ηλικιωμένους συναδέλφους. Ίσως διότι μου θυμίζει και εμένα που δεν διεκδικώ τάξεις ή αίθουσες, διότι δεν έχουν αυτά για μένα σημασία. Ίσως όμως έχουν για τα παιδιά, ίσως θα ήθελαν να βλέπουν να διεκδικώ για εκείνα...
Food for thought, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.
Εντύπωση όμως μου έκανε πόσα κοινά στοιχεία μπορείς να βρεις και στην δική μας εκπαιδευτική καθημερινότητα και ας μην είμαστε στον ιταλικό νότο. Από την έκθεση "Περιγράψτε το σχολείο" δεν θα μείνω στις άθλιες εγκαταστάσεις αλλά σε κάτι που χτύπησε ένα ευαίσθητο σημείο μου. "Οι επιστάτες δεν κάνουνε τίποτα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο διευθυντής είναι ένας χαζό που δεν ξέρει να κάνει κουμάντο. Αυτός φοβάται τις μαμάδες, που είναι στρίγκλες και τους επιστάτες, που είναι όλοι εγκληματίες..." Η δυστυχία του να δουλεύεις σε ένα σχολείο που κουμάντο δεν κάνουν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου - οι καθ'όλα αρμόδιοι και εκπαιδευμένοι για τη μόρφωση των παιδιών - αλλά "άλλοι". Στην Ιταλία είναι ο επιστάτης, στην Ελλάδα μπορεί να είναι ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, που χάρη σε μια μικρή μειοψηφία και την άπαθεια ή καλή πίστη των υπολοίπων, μπορεί να ανακατώσει ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα.
Περασμένα...
ξεχασμένα όχι ακόμη!
Αν τα Ιταλάκια κατάφεραν και αποκωδικοποίησαν με αυτό τον τρόπο το διευθυντή τους, οι δικοί μου μαθητές τι να εισέπραξαν άραγε;
Ένα βιβλίο από τη σειρά "Οι συγγραφείς του κόσμου" από τις εκδόσεις "γνώση" που μου χάρισε η Πόπη, προφανώς επειδή της το θύμισαν οι ιστορίες των δικών μου μαθητών και τα διάφορα μαργαριτάρια που μου λένε. Τα μισά να κρατούσα από ό,τι έχω ακούσει τόσα χρόνια μέσα στην αίθουσα, βιβλία ολόκληρα θα είχα γράψει.
Γενικά ήταν ένα πολύ ευχάριστο βιβλίο, παρόλο που θα χρειαζόσουν να έχεις και κάποιες επεξηγήσεις για να καταλάβεις τι κρύβεται πίσω από αυτά που γράφουν οι μαθήτες του Όρτα. Αν απομονώσεις τις εκθέσεις από τον κοινωνικό περίγυρω της "μαφιόζικης" ιταλικής κουλτούρας και της φτώχιας πάνω στην οποία πατάει, δεν μπορείς να βρεις που είναι το αστείο και το τραγικό αυτών των εκθέσεων.
Γέλασα τόσο πολύ με την έκθεση "Περιγράψτε την αίθουσά μας" και πως τσακώνονται οι συνάδελφοι για να πάρουν την καλύτερη αίθουσα και πως αντιλαμβάνονται τα παιδιά ως μαλθακότητα την στάση του δασκάλου τους να μην καυγαδίσει και να δώσει προτεραιότητα στους πιο ηλικιωμένους συναδέλφους. Ίσως διότι μου θυμίζει και εμένα που δεν διεκδικώ τάξεις ή αίθουσες, διότι δεν έχουν αυτά για μένα σημασία. Ίσως όμως έχουν για τα παιδιά, ίσως θα ήθελαν να βλέπουν να διεκδικώ για εκείνα...
Food for thought, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.
Εντύπωση όμως μου έκανε πόσα κοινά στοιχεία μπορείς να βρεις και στην δική μας εκπαιδευτική καθημερινότητα και ας μην είμαστε στον ιταλικό νότο. Από την έκθεση "Περιγράψτε το σχολείο" δεν θα μείνω στις άθλιες εγκαταστάσεις αλλά σε κάτι που χτύπησε ένα ευαίσθητο σημείο μου. "Οι επιστάτες δεν κάνουνε τίποτα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο διευθυντής είναι ένας χαζό που δεν ξέρει να κάνει κουμάντο. Αυτός φοβάται τις μαμάδες, που είναι στρίγκλες και τους επιστάτες, που είναι όλοι εγκληματίες..." Η δυστυχία του να δουλεύεις σε ένα σχολείο που κουμάντο δεν κάνουν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου - οι καθ'όλα αρμόδιοι και εκπαιδευμένοι για τη μόρφωση των παιδιών - αλλά "άλλοι". Στην Ιταλία είναι ο επιστάτης, στην Ελλάδα μπορεί να είναι ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, που χάρη σε μια μικρή μειοψηφία και την άπαθεια ή καλή πίστη των υπολοίπων, μπορεί να ανακατώσει ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα.
Περασμένα...
ξεχασμένα όχι ακόμη!
Αν τα Ιταλάκια κατάφεραν και αποκωδικοποίησαν με αυτό τον τρόπο το διευθυντή τους, οι δικοί μου μαθητές τι να εισέπραξαν άραγε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου