της Ζωρζ Σαρή
«Ο καθένας γράφει όχι για να σώσει τους άλλους, αλλά τελικά για να σωθεί ο ίδιος», εφ. Μεσημβρινή, 16 Σεπτεμβρίου 1980
Ίσως αυτός είναι ο λόγος που τα μυθιστορήματά της είναι βασισμένα στα βιώματά της και επειδή ακριβώς είναι πάνω στα βιώματά της η αλήθεια τους είναι τόσο μαγευτική. Σε συνεπαίρνει μαζί της στα παιδικά της χρόνια στη Βαγία του ΄35 και η νοσταλγία που αναδύεται από το συγκεκριμένο λογοτεχνικό έργο νομίζω ότι θυμίζει σε όποιον το διαβάσει - σε μεγάλη ηλικία- τα δικά του παιδικά καλοκαίρια.
Αυτό είναι ένα ακόμη διαμαντάκι που βρήκα στη παιδική βιβλιοθήκη του Ανδρέα, αμφιβάλλω αν το διάβασε ο ίδιος,ούτε και εγώ το είχα διαβάσει ως μικρή. Ως ενήλικη όμως το απόλαυσα πολύ. Θα ήθελα κι άλλο, μια συνέχεια της ιστορίας...
Τι συνέβη στους έφηβους Παναγιώτη και Ζωή;
Πώς φτάσαμε στον Παναγιώτη του σήμερα;
Από τα θετικά της ιστορίας, που ίσως δεν θα πρόσεχα ως παιδί είναι η αντιπαραβολή της κυρα-Λένης με την κυρία Έμμα. Αυτές οι δυο μητέρες που νοιάζονται και αγαπούν τα παιδιά τους με τόσο διαφορετικό τρόπο αναδεικνύουν και το ρόλο/θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή. Βεβαίως η κυρία Έμμα ήταν ξένη, Γαλλίδα, και της "επιτρεπόταν" η στάση που είχε όπως και οι Αθηναίες κόρες της ενώ η κυρα-Λένη έπρεπε να "κρατήσει" το σπίτι, το πένθος, τα παιδιά. Το ίδιο φυσικά και η μεγάλη κόρη, που ως ορφανή δεν έπρεπε να στολίζεται μέχρι για παντρευτεί.
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Ο Παναγιώτης Χαλδαίος, ενήλικος πια, θυμάται ίσως το πιο αγαπημένο του καλοκαίρι στη Βαγία της Αίγινας το 1935, που υποδέχτηκε ακόμη μια φορά τη φίλη του Ζωή, μιας και η οικογένειά της, οι Αιβαλιώτες, παραθέριζαν στο σπίτι τους. Η Βαγία είναι ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι των 6 σπιτιών στην Αίγινα αλλά ολόκληρος ο κόσμος για αυτήν την παρέα. Πόσα αστεία, παιχνίδια αλλά και περιπέτειες χωράνε σε ένα καλοκαίρι;
Η σημείωση της δασκάλας:
Ευχάριστο ανάγνωσμα ακόμα και για μικρές τάξεις, (από Δ τάξη και μόνα τους). Επίσης έχει μια περιγραφή πως φτιάχνουν τους λουκουμάδες που μου θύμισε πολύ την ιστορία με τις τηγανήτες του Τραγοπόδη από το ανθολόγιο της Α - Β τάξης.
«Ο καθένας γράφει όχι για να σώσει τους άλλους, αλλά τελικά για να σωθεί ο ίδιος», εφ. Μεσημβρινή, 16 Σεπτεμβρίου 1980
Ίσως αυτός είναι ο λόγος που τα μυθιστορήματά της είναι βασισμένα στα βιώματά της και επειδή ακριβώς είναι πάνω στα βιώματά της η αλήθεια τους είναι τόσο μαγευτική. Σε συνεπαίρνει μαζί της στα παιδικά της χρόνια στη Βαγία του ΄35 και η νοσταλγία που αναδύεται από το συγκεκριμένο λογοτεχνικό έργο νομίζω ότι θυμίζει σε όποιον το διαβάσει - σε μεγάλη ηλικία- τα δικά του παιδικά καλοκαίρια.
Αυτό είναι ένα ακόμη διαμαντάκι που βρήκα στη παιδική βιβλιοθήκη του Ανδρέα, αμφιβάλλω αν το διάβασε ο ίδιος,ούτε και εγώ το είχα διαβάσει ως μικρή. Ως ενήλικη όμως το απόλαυσα πολύ. Θα ήθελα κι άλλο, μια συνέχεια της ιστορίας...
Τι συνέβη στους έφηβους Παναγιώτη και Ζωή;
Πώς φτάσαμε στον Παναγιώτη του σήμερα;
Από τα θετικά της ιστορίας, που ίσως δεν θα πρόσεχα ως παιδί είναι η αντιπαραβολή της κυρα-Λένης με την κυρία Έμμα. Αυτές οι δυο μητέρες που νοιάζονται και αγαπούν τα παιδιά τους με τόσο διαφορετικό τρόπο αναδεικνύουν και το ρόλο/θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή. Βεβαίως η κυρία Έμμα ήταν ξένη, Γαλλίδα, και της "επιτρεπόταν" η στάση που είχε όπως και οι Αθηναίες κόρες της ενώ η κυρα-Λένη έπρεπε να "κρατήσει" το σπίτι, το πένθος, τα παιδιά. Το ίδιο φυσικά και η μεγάλη κόρη, που ως ορφανή δεν έπρεπε να στολίζεται μέχρι για παντρευτεί.
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Ο Παναγιώτης Χαλδαίος, ενήλικος πια, θυμάται ίσως το πιο αγαπημένο του καλοκαίρι στη Βαγία της Αίγινας το 1935, που υποδέχτηκε ακόμη μια φορά τη φίλη του Ζωή, μιας και η οικογένειά της, οι Αιβαλιώτες, παραθέριζαν στο σπίτι τους. Η Βαγία είναι ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι των 6 σπιτιών στην Αίγινα αλλά ολόκληρος ο κόσμος για αυτήν την παρέα. Πόσα αστεία, παιχνίδια αλλά και περιπέτειες χωράνε σε ένα καλοκαίρι;
Η σημείωση της δασκάλας:
Ευχάριστο ανάγνωσμα ακόμα και για μικρές τάξεις, (από Δ τάξη και μόνα τους). Επίσης έχει μια περιγραφή πως φτιάχνουν τους λουκουμάδες που μου θύμισε πολύ την ιστορία με τις τηγανήτες του Τραγοπόδη από το ανθολόγιο της Α - Β τάξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου